اشعار

ببار ای روح باران بر بیابانی که من دارم            بتاب ای ماه، در شام غریبانی که من دارم

در این قحطی عشق و سردی لبخندها گاهی            بگیر ای مهربان دستانِ لرزانی که من دارم

به سویت آمدم با غصه‌هایی تازه، می‌دانم            که آگاهی تو از اندوهِ پنهانی که من دارم

به جز تو ای امـید مـردم درمـاندۀ عـالم            که درمان می‌کند درد فراوانی که من دارم

برایت بازگو کردم دلم را چون یقین دارم            تو تسکین می‌دهی قلب پریشانی که من دارم

چراغ گریه را برداشتم در صحن آزادی            که شاید بگذرد یوسف به زندانی که من دارم

جـواب التـمـاسم را بده، ای ضامن آهـو            ببین در اشک‌ها قلب هراسانی که من دارم

دلم مثل کبوتر می‌پرد در صحن‌ها، آری            به کاخ آسمان می‌ارزد ایوانی که من دارم

جهان هرگز نمی‌بیند شکستِ شیعیانش را            همیشه رأیتش بالاست سلطانی که من دارم

امین الله می‌خوانم به چشم خیس و می‌گویم            امانت پیش تو ای شاه، ایمانی که من دارم

حرم دارد مقامی برتر از بیت‌الحرام اینجا            که ابـراهـیـم‌ها یابـند ترفـیع مـقـام اینجا

«فَمِنهُم مَن قَضیٰ نَحبَه»، فدای آن‌که در این ره            سر تـسلیم دارد پـای پـیـمـان امـام اینجا

اجابت شد دعای تو سلام ای سیدابراهیم!            مجابت خواند مولای تو در دارالسلام اینجا

سفر استان به استان یافت در این آستان پایان            به پائین‌پای سلطان یافتی حُسن ختام اینجا

همه عمرت پی حاجات مردم عمره و حج بود            که حجّت شد به طوف قبلۀ هفتم تمام اینجا

تو دست از خدمت مولا و ملت برنمی‌داری            به جنت هم دعا داری برای خاص و عام اینجا

«فَإِنَّ الْعِـزَّةَ لِلَّه» را در این حـرم دیدی            بگو با خصم «وَاللَّهُ عَزِيزٌ ذُو انْتِقَام» اینجا

تو مشهد را پسندیدی، که نزد دوست می‌دیدی            شهیدی از نژاد هاشمی دارد مقـام اینجا

زیـارتـنـامـۀ آخـر مـفـاتـیـح‌الجـنانت شد            شهادتنامۀ خود را گـرفتی از امام اینجا

چون مـورم و به ملك سلیمان رسیده‌ام            بر من نگـاه كن، كه پـریشان رسیده‌ام

از ساحـل كـرامت خود گر نظر كـنی            چون قطره‌ای، به بحر خروشان رسیده‌ام

تا كسب معـرفت كنم از خـاك درگهت            بـر قـبـلـه‌گـاه هـشـتـم ایـمـان رسـیده‌ام

ای صحن با صفـای تو یـادآور بهشت            خارم ولی به روضۀ رضوان رسیده‌ام

مثـل كـبـوتـران سـبــكـبـال ایـن حــرم            بـالـی زدم بـه گـوشـۀ ایـوان رسـیـده‌ام

دست تهی نمی‌روم از این حرم برون            بر خـانـۀ رئـوف كـریـمـان رسـیــده‌ام

در حصنی از ولایت و الطاف خود مرا            سامان ببخش، بی سرو سامان رسیده‌ام

بگـشا گره ز كار و دلـم، ای گـره‌گـشا            چون غـنچه‌های سربه‌گریبان رسیده‌ام

دست مرا ز دامـن مـهـرت جـدا مكـن            چون فرصتی گذشته به پایان رسیده‌ام

من دعـبـل تو نیـسـتم آقـا، «وفـایی‌ام»            امّا به محـضر تو غـزلخـوان رسیده‌ام

بـر آسـتـان رضــا روی الـتــجــا دارم            نـظـر گـشـا و بـبـیـن الـتـجـا کجا دارم

بـر ایـن مـقـامِ خـدا داده افـتـخـار کـنـم            کـه در حــریـم رضـا رتـبــۀ گـدا دارم

غبار درگه "شمسُ الشموس" عینِ شفاست            بـرای چـارۀ هر درد، از این دوا دارم

ز صاحـبان کـرم نیست چـشم اکـرامـم            امـید مَکـرمَت از حـضرت رضا دارم

مرا چه بیمِ ضلالت ز کوره راه جهان؟            کـه از ولایـت او نــورِ رهــنــمـا دارم

قسم به تربت پاکش که کعبۀ دل‌هاست!            غــلام اویـم و در خـدمـتـش وفــا دارم

ز معصیت نگران و به مِهر او خرسند            چه حالتی‌ست که در خوف و در رجا دارم؟

به مِـهـر آل عـلی پـروریده جان و تـنم            مِسَم ولی خوشم از این که کـیمـیا دارم

ز توس دل نتـوانم گـرفت و رفت ولی            به سـر هـوای دل‌انـگـیـزِ کـربـلا دارم

ز دل نـمی‌رودم یـاد نـیـنـوای حـسـیـن            که روز و شب ز فراقش چو نی نوا دارم

اگر نَـمـُردم و رفـتم به آسـتـان‌بـوسـش            از این زمـانه به او بـاز شِکـوه‌ها دارم

به رستخیز، "موید"! چو از لحد خیزم            به دستْ نامه و بر لب رضا رضا دارم

دنیا به چشم زاهـد تو، دارِ محـنت بود            دلجویی از مردم برایت عین نعمت بود

وقتی به روی کارگرها می‌زدی لبخند            شادی خریدن بهترین نوع تجارت بود

کفشت گلی می‌شد، عبایت سر به سر خاکی            میز ریاست هم برایت میز خدمت بود

در باز می‌کردی به روی مردم محتاج            گوش شنیدن داشتی هر وقتِ ساعت بود

درد نهـان مـردمت را خـوب می‌دیدی            آنچه در این مدت ندیدی خواب راحت بود

وقتی دل دریـایی‌ات لـبریز غـم می‌شد            راهی مشهد می‌شدی، وقت زیارت بود

با دولتت عکسی برای یادگاری نیست            بعد از تو سهم سینه تنها آه حسرت بود

آن شـام که دلـواپـست بـودیم دانـسـتـیم            صبح شهادت در نگاهت صبح دولت بود

آن شب که ابر و بارشِ باران بود            آن شب که در دل همه طوفان بود

آن شب که دیده‌ها همه گریان بود            او میهمان حضرت سلطان بود

آخـر رسید دسـت به دامـانـش            آخـر رسـید مـحـضر جانـانش

آخـر رسـیـد او به رفـیـقـانـش            دلـدادهٔ مـسـیـر شـهـیـدان بـود

خدمت به خلق در نظر او بود            همواره با محبت و خوشرو بود

مـیز ریـاسـتـش سرِ زانـو بود            در خـانه نه، مـیانهٔ میدان بود

زخـم‌ زبـان شـنـید ز بعضی‌ها            روی خوشی ندید ز بعضی‌ها

بر او چه‌ها رسید ز بعضی‌ها            آری شهید تهمت و بهـتان بود

دل‌هـا ز داغ رفــتـن او نـالان            چـشم همه ز رفـتن او حـیران

یک کشور از شهادت او گریان            او افـتـخـار مـلـت ایـران بـود

از امامِ خود شهادت خواست، حاجت را ببین            حاجتش هم داده شد، راه شهادت را ببین
خاکِ مردمدار بودن بر عبایش می‌نشست            شال سبزش سهم جنگل شد، سیادت را ببین

بوسه‌ای از حاج قاسم داشت بر پیشانی‌اش            همسفر شد با همان بوسه، رفاقت را ببین
ما هـیاهـوهای ناکـارآمد این‌جا مانـده‌ایم            آن سکوت اهل شهادت بود، قسمت را ببین
ای دلم! بـازارهای بی‌شـهـادت را نگـاه            خودفروشی را نظر کن، اُفت قیمت را ببین
آتش از عشق حسین و جان از ابراهیم‌هاست            آه، خاکستر شدن از این حرارت را ببین
در خبر آمد که صاحب دولتی پرواز کرد            دفن شد پائین ِپای دوست، دولت را ببین

به تن کردی عبای مشکی و شال سیادت را            ردای خدمت و تن‌پوش اخلاص و عبادت را
تمام عمر خود را وقف دین و مردمت کردی            کجا دیده است دنیا این‌همه عشق و ارادت را؟

تو با خونت، خط تحریف حق را برملا کردی            و از نو زنده کردی معنی صبر و رشادت را
مراد از «من قضی نحبه و منهم»بودی و آخر            گرفتی از علی موسی‌الرضا یک شب مرادت را
چه توفیقی از این بهتر که مثل جد مظلومت            نصیب و روزی‌ات کرده خدا رزق شهادت را!
پس از این هر نسیمی می‌وزد از سمت کوهستان            تبرک می‌برد دامن به دامن عطر یادت را
شهادت؛ رزق خوبان جهان است و خدا هرگز            به آسانی نمی‌بخشد به هر کس این سعادت را
شهـیـدانـه گـذشـتی از تـمـام لـذّت دنـیـا            خدا هم اینچنین بخشیده پاداش جهادت را
چنان خورشید تابیدی که دنیا دیده از هر سو            کران تا بی‌کران؛ دریا به دریا امتدادت را
علیرغـم تمام طـعـنه‌ها و نـاسـپـاسـی‌ها            خدا انداخت بر روی زبانها نام و یادت را

دل که یکپارچه امّید و سراسر بیم است            منجـنیـقی‌ست که گهوارۀ ابراهـیم است
زندگی عطر خوشی بود که از شیشه پرید            شاهدم آن گل سرخی‌ست که در تقویم است

"آه" ما، "ماه" شد از حـلـقـۀ انگـشتر تو            پرتو حادثه تـفـسیر همین یک میم است
بال پرواز تو در آتش اگر سوخت، چه باک!            حال پرواز تو روشنگر این اقـلیم است
یادگار تو در آغوش مِه و جنگل و کوه            بالگـردی‌ست که اعـلامیۀ تـرحیم است
عمر تو پیشکش حضرت سلطان شد و حال            شعر ما یکسره تقدیم به این" تقدیم" است

ای نسل تو فـاطمی، تبارت عـلـوی            این شـرط وفـا نـبـود، بی ما بـروی

مهـمـان رضـا شدی! مـبـارک باشد            ای خـادم آسـتــان قــدس رضــوی!

محمدعلی بیابانی

ای خــادم آســتـــانِ رأفــت؛ ســیّــد            رفـتی و خـوشا به این سعـادت سیّد

در روز ولادت امـــام هــــشـــتــــم            شد عــیدیِ تو رزق شـهـادت سـیّد!

مرضیه عاطفی

خوش‌بخـت کسی که با ولایت باشد            چون شمع، چراغِ راه وحـدت باشد

خوش‌بخت کسی که بعد عمری خدمت            پـایــان مـسـیـر او شـهــادت بــاشـد

عمار علوی

از زخم زبان، اگرچه رنجور شدی            از خـدمت بی دریغ، مشـهـور شدی

اجر تو همین بس! که شب میلادش            با حکم "رضا" شهید جمهـور شدی

وحید اجاقی

بر هر چه غرور سد کشیدی ای مرد            از درد زمـانـه بـد کـشیدی ای مرد

جـز نـام شـهـیـد لایـقـت هـیچ نـبـود            در خدمت نـور قـد کـشیدی ای مرد

زهرا کولیوند

ای عـمر تو در خـدمت اسلام، تمام            هـمـسـایـهٔ دیــوار بـه دیــوارِ امــام!

آنـان کـه به پـابـوسِ رضـا می‌آیـنـد            گـویند سـلام بر تو، در «دارِ سلام»

محمد جواد غفورزاده

جز گنبدت هر آنچه که تابید را ببخش            از پشت کـوه آمده؛ خورشید را ببخش

شرک است، فکرِ سجده به شش‌گوشه‌کعبه‌ات            عـلاّمـه‌های مـکـتب تـوحـیـد را ببخش

حفظِ حیات واجب و پابـوس، مـستحب            دانــایـی مـراجـع تــقــلـیـد را بـبـخـش

در راهِ استـخـاره؛ حـرم سمت ما دوید            آوارگــانِ جــادۀ تــردیــد را بـبــخــش

یک امتحان گرفـتی از آسان‌تـرینِ‌شان            شرمـنده‌ایم، این همه تجـدیـد را ببخش

با یک نسیم، لرزه به ایمان‌مان نشست            بـاغ پـُرادعـای پُـر از بـیـد را ببـخـش

در این کـویـر، ثـانـیـه‌ها پـیر می‌شوند            از عـمـرمـان ادامـۀ تـبـعـیـد را ببخش

بـاران عـصارۀ عـرقِ شـرمِ آب‌هاست            ابری که دیـر کرد و نبـارید را ببخـش

ابـری بـدون اذن تـو بـاران نـمی‌شـود            شـمـعی بدون نـور تو تـابـان نمی‌شود

ای مـهــر تـو دلـیـل هـمـه امـتـیـازهـا            بی‌تو بـشر که لایـق غـفـران نمی‌شود

ای تـربتت شـفـای همه دردهای خلـق            دردی بـدون مهـر تو درمـان نمی‌شود

چشمی که تر شود به عزایت، به روز حشر            دارم یقـین که ابری و گریان نمی‌شود

مــا داغــدار پــیــرهـن پــارۀ تــوأیــم            داغت به هیچ پرده که پنهـان نمی‌شود

ای مـاتـم عـظـیم جهـان، تا فدای جان            درد و غـم مـحـبِّ تو درمـان نمی‌شود

برگ برات شاه خراسان تویی حـسین            بی‌اذن تـو زیـارت جـانـان، نـمی‌شـود

جامِ جهان نماست در این قطعه از بهشت            آرامِ جان ماست در این قطعه از بهشت

فـوج فـرشـتـگـان به نیـایش نـشـسـته‌اند            آوای «ربّنا»ست در این قطعه از بهشت

آئینۀ شكوهِ «كلیم» است و «کوه طور»            آن نور و آن صداست، در این قطعه از بهشت

هر دل كه زنده است به انفاس موسوی            هم‌صحبت خداست، در این قطعه از بهشت

خورشید شاهد است، كه نقـش كـتـیبه‌ها            «والشمس والضحی»ست، در این قطعه از بهشت

عطر مدینه، نور نجـف، رنگ كاظمین            اشراق كربلاست، در این قطعه از بهشت

هرگـاه سـعی در طـلـب مـعـرفـت كـنی            هم مروه، هم صفاست، در این قطعه از بهشت

عشاق، در «طواف حرم» موج می‌زنند            حجّ من و شماست، در این قطعه از بهشت

جانِ جهان كجاست؟ در این عرش آستان            محرابِ دل كجاست؟ در این قطعه از بهشت

در چـشم عـارفـان سحـر خـیز، آسـمـان            آبی‌تر از دعاست، در این قطعه از بهشت

صدق و صفا، خلوص و یقین، عشق و آرزو            باران واژه‌هاست، در این قطعه از بهشت

فــولاد، پـای پــنـجــره‌اش آب مـی‌شـود            اسرار كیمیاست، در این قطعه از بهشت

روشن‌تر از ستاره، به مژگان نشسته است            اشكی كه بی‌ریاست، در این قطعه از بهشت

جای دگر، سراب فـریب و غـمِ فـناست            سرچشمۀ بقاست، در این قطعه از بهشت

در خلوتِ خیالِ خود از خویشتن بپرس            از ما «رضا» رضاست، در این قطعه از بهشت؟

ما را به باغ و گلشن و صحرا چه حاجت است؟            تا حجّت خداست، در این قطعه از بهشت

اذن ورود ما به حرم چیست غیر اشک؟            وقتی قرار ماست، در این قطعه از بهشت

زائر در این حریم مطهر، غریب نیست            بیگانه، آشناست، در این قطعه از بهشت

تذهـیب‌نـامۀ عـمل عـاشـقان، «شفـق»!            امضای مرتضاست، در این قطعه از بهشت

مثل عشاقی که هر‌ ساعت دم از "او" می‌زنند            در حرم آئـیـنـه‌ها بانگ هوالهو می‌زنند

روی یوسف‌ها کجا و روی سلطان رئوف            از قضا این بار با هم دلبران مو می‌زنند

بعد یک ساعت نشستن با تو دانای عرب            رومیان لبخند بر عـلـم ارسطـو می‌زنند

در صف میزان، کبوترهای مشهد می‌رسند            سنگ عفوت را به شاهین ترازو می‌زنند

فرشبافان در پی کـسب ضمانت نامه‌ات            نقـشۀ قـالـیـچـه‌ها را طرح آهـو می‌زنند

وه چه تصویری‌ست هر شب آبشاران بهشت            روبروی حوض گوهرشاد زانو می‌زنند

هر سحر کوه گناهان را که می‌ریزد زمین            خادمانت مثل کاه از صحن جارو می‌زنند

خسته از درهای بسته دست‌های نا امید            عاقبت بر پـنجـره فـولاد تو رو می‌زنند

ساحلِ امنم تو باشی، فکر طوفان نیستم            تا در آغوش توأم در بندِ هجـران نیستم

هر چه پیش آید، خوش‌آید در مسیر مشهدت            درد اگر از یار باشد، فکر درمان نیستم

بس که لطفت شامل هر روسیاهی بوده است            وقتِ حاجت خواستن، سر در گریبان نیستم

اینکه جَلد گـنبدت ماندم، خدا را شاکرم            اینکه عُمرَم در حرم سر شد پشیمان نیستم

قول دادم زیر پـای زائـرانت جـان دهم            من خودم را می‌شناسم، سست پیمان نیستم

کـاش آغـازِ تمامِ صبـح‌هـایـم با تـو بود            حسرتش را می‌خورم اهل خراسان نیستم

این جاست که هر دلبر و دلـداده بیاید            هم شـخـص گـرفـتـار هـم آزاده بـیاید

در این حرم قدس که باغی ز بهشت است            هـر کـس به تـوّلای تو دل داده بـیـاید

پُـر نـور شـود آیـنــۀ بـود و نــبـودش            آن کس که چو آئـیـنـه‌دلان سـاده بیاید

این‌جـا مـیِ تـوحـیـد به زوّار ببخـشند            هـر دل که بُوَد تـشـنـۀ این بـاده بـیاید

پرواز ز خود تا به خدا از حرم توست            از بهـر سـفـر هـرکه شد آمـاده بـیـاید

این گنبد و گلدسته نشانی‌ست که گوید            هرکس که بهشتی‌ست از این جاده بیاید

بر سـر در این کـعـبـۀ امـیـّد نوشـتـند            هرکس که به کـارش گره افـتاده بیاید

از حـق طلـب جـلب رضـای تو نماید            هـرگـاه «وفـائی» سـر سـجـّاده بیـاید

وقتی از معجونِ خاک و اشک، انسان خلق شد            مثل احوالِ دلِ تنگـش پـریشان خلق شد

روزهای دور، بر انسان و دلتنگی گذشت            تا برای گریه‌هایش شامِ هجران خلق شد

آسمان از تشنگی‌های بیـابان بغض کرد            اشک‌هایش ریخت روی خاک، باران خلق شد

عـشـق آمـد تا بـسـوزانـد دلِ عـشـاق را            عشق در انسان نه، آتش در نیستان خلق شد

نـقـطـۀ پـرگـارِ عـالـم، کعـبۀ بیت‌الحرام            فاش شد، تا بـاء بـسـم‌الله قـرآن خلق شد

هیچ خلقی هـدیه‌ای شایـستۀ مولا نداشت            تا به قربانِ امیرالمؤمنین، جان خلق شد

در ازل وقتی خدا تصویرِ سلمان را کشید            از غبار پای حیدر خاکِ ایران خلق شد

خونِ حیدر در رگِ خشکِ بیابان‌ها دوید            قلبِ ایران زنده شد وقتی خراسان خلق شد

تا حدیثی از طلا دور خـراسان حلقه زد            مأمنی از نور، دور از چنگِ شیطان خلق شد

خاک نیشابور وقـتی شد قدمگـاهِ بهـشت            باغی از فیروزه در قلبِ بیابان خلق شد

پادشـاهـانِ کـذایـی را گـدایی پـیـشـه شد            تا که با شاهِ خراسان، نامِ سلطان خلق شد

تا بیـفـتـد از سرِ شـاهـان کـلاهِ اعـتـبـار            زیر چترِ گنبد و گلدسته، ایوان خلق شد

دردها بیـراهه می‌بـستـند بر دارو دخیل            عاقبت در پنجره‌فـولاد، درمان خلق شد

دعبل و شعر و عبا راه غزل را باز کرد            با امامِ شاعران دیوان به دیوان خلق شد

حریرِ سبزِ ضریحت، تفاخرِ قوهاست            دلـیل اصلیِ کـوچِ همه ِپـرستـوهاست

وآبـشـار پُـر از مـهـربـانـیت بی‌شـک            مسیرِ چـرخش آنـیِ چـشم آهـوهـاست

نسـیم مرقـد پاکت، نوید خوش یُمن ...            نگاه مضطرب و بی‌قرار شب‌بوهاست

گل از ضریحِ تو همواره شهد می‌نوشد            که طعمِ گـنبد تو در دهان کندوهاست

بـریـز از نـفـس قـدسی‌ت به ایـوان‌هـا            نـسیـم روشنی‌ات آفـتاب گـیـسوهاست

نگاه کن به دلی که شکـسته و زخـمی            نشسته در حرمت خیره بر فراسوهاست

نگاه کن به محبت دوباره برخیزد ...            که آشـنـای غـریـبی شـبـیه آهـوهاست

در هجومِ فتنه‌ها حبل‌المتین ما را بس‌است            بگذر از بیراهه قرآن مبین ما را بس‌است

قبل خـلـقت با خدا گـفتیم در روزِ الست            اشهـدان امیـرالمـؤمـنـین ما را بس‌است

آنطرف خیبر حُنین و خندق و بَدر و اُحد            این طرف دستِ خدا در آستین ما را بس‌است

آن طرف از عَمرُوَدها، عَمروعاصان صف به صف            این طرف شیرِخدا رویِ زمین ما را بس‌است

هست قرآن از محمد هست فرقان از علی            آن شریعت این طریقت آن و این ما را بس‌است

یک علی با صلح آمد یک علی با کربلا            در مذاق عاشقی زیتون و تین ما را بس‌است

اولین و آخـرین جـمـعـند در مشهـد بگو            دیدن ایوان طلا‌ی هشتمین ما را بس‌است

از نجف مستیم و از مشهد همه دیوانه‌ایم

آنقدر مهمان شدیم انگار صاحب خانه‌ایم

آنقدر زخـمِ دلِ ما پیـش‌تان سر باز کرد            پشت در ماندیم تا آقا خودش در باز کرد

ما گـرفـتارِ کـبوتـرهایِ این بـام و دریم            دیدی آخر صحنِ تو ما را کبوتر باز کرد

باز نــوشـیـدیـم آبِ سـردِ سـقـاخـانـه را            باز هم دیـدم کـبوتر بچه‌ای پَـر باز کرد

در دلم اُفتاد هم قُـم می‌روم هم مشهـدت            مادرم تا سُفرۀ موسی بن جعفر باز کرد

بسکه ما خوردیم حسرت رو به درهای بهشت            فاطمه این بـاغ را یکبارِ دیگر باز کرد

زائرانت آمدند و قبل رفتن بینِ صحن...            باز هم جبریلِ جایِ فرش شهپر باز کرد

خواستم مدحِ تو گویم فالی از حافظ زنم            حافـظ از شـیراز آمد باز دفـتر باز کرد

ای که بر ماه از خط مشکین نقاب انداختی

 لطف کردی سایه‌ای بر آفـتاب انداختی

ای به قـربان شما و ای به قـربان حـرم            بازهم شکـرِ خدا، هـسـتیم مهـمـان حرم

یک حرم با چارده گنبد زمین دارد ولی            می‌رویم امشب همه سمتِ خراسان حرم

حاج قاسم گفت وقتی میروی این را بگو            نام ما را می‌نـویسی از شـهـیـدان حرم؟

باز می‌آئیم و می‌بـینـیم معـلولی ضعیف            راه می‌افـتد خودش در زیر ایـوان حرم

باز می‌بینیم اشک مادری می‌گیرد و...            بچه‌اش را می‌گـذارد رویِ دامـان حـرم

حق بده دلشوره دارم بغض دارم گشته‌ام            هـم پـریشانِ مـحـرم هم پـریـشـانِ حـرم

از نجـف تا کـربـلا آیا زمینی می‌شویم؟

لطف فرما و بگو که اربعـینی می‌شویم

کار دارد از فـراقت باز مشکل می‌شود            پس کجا این صددل بیچاره یک‌دل می‌شود

من برای درد دل کردن که اینجا نیـستم            آمدم با این یقین که عشق حاصل می‌شود

باب حاجات است هرچه در در این صحن و سراست            بوسه بر هر در خودش طی منازل می‌شود

هیچ کس از لطف بی‌پایان تو محروم نیست            رحـمـت تو بر سـر زوار نـازل می‌شود

هم تُـعِـزُّ مَـن تَـشـائی هـم تُـذِلُّ مَن تَـشـا            با تو سائل پادشه، شه بی‌تو سائل می‌شود

عـالـم آل محـمـد هـستی و با این حساب            بیسواد از بوسه بر این خاک فاضل می‌شود

من سراپا نقصم و هستم دخیل این حرم            نقص پشت پنـجـره فـولاد کامل می‌شود

شاعری هستم دهاتی ساده می‌گویم غزل            این دهاتی عاقـبت شاگرد دعبل می‌شود